Περίληψη

Το ιδεολογικό πλαίσιο λειτουργίας των σύγχρονων κρατών µπορεί να γίνει κατανοητό µόνο εάν αναλυθεί το εκπαιδευτικό σύστηµα που καθιερώνουν τα κράτη στην επικράτειά τους και µέσω των µαθηµάτων, κυρίως της ιστορίας, προωθούν ανάµεσα σε άλλες αξίες, την αφοσίωση προς το κράτος. Με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δηµοκρατίας και την αποχώρηση των Βρετανών, η Παιδεία οργανώθηκε στη βάση των προνοιών του Συντάγµατος σύµφωνα µε το οποίο, όλα τα εκπαιδευτικά, µορφωτικά και διδακτικά θέµατα για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, ανατίθενται στην Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση και την Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση αντίστοιχα. Η Παιδεία παραµένει και στο κοινό κράτος κοινοτική υπόθεση για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, γεγονός που οδηγεί στη διατήρηση του ξεχωριστού της χαρακτήρα, ελληνικού και τουρκικού αντίστοιχα. Η εθνική µνήµη ως µια µορφή συλλογικής µνήµης για τις δύο κοινότητες, λειτούργησε εντελώς ξεχωριστά κατά την περίοδο µετά την ανακήρυξη της Δηµοκρατίας ενώ ένα από τα βασικότερα µέσα διαµόρφωσης και αναπαραγωγής της ξεχωριστής εθνικής µνήµης για την κάθε κοινότητα, αποτέλεσε το εκπαιδευτικό σύστηµα. Από αυτή την άποψη, κάθε έρευνα για την απουσία µιας αντίληψης για ένα κοινό κράτος µεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, πρέπει να ξεκινά από την ανάλυση του τρόπου µε τον οποίο οι κοινότητες διαχειρίστηκαν τα ξεχωριστά κοινοτικά συστήµατα εκπαίδευσης στο νησί. Σε αυτό το πλαίσιο η αναπαραγωγή µύθων σε σχέση µε την ιστορία της Κύπρου, ιδιαίτερα την οθωµανική περίοδο, παραµένει ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του ελληνοκυπριακού εκπαιδευτικού συστήµατος.